Een kostbaar Perzisch tapijt
Het is zover. Het nieuwe boek van Khaled Hosseini is uit, genaamd: En uit de bergen kwam de echo. Reikhalzend werd naar het boek uitgekeken door lezersfan, recensent en boekhandel. Dat is ook geen wonder. Hosseini is een weergaloos succes na bestsellers als De vliegeraar (2003) en Duizend schitterende zonnen (2007). Inmiddels zijn er wereldwijd alweer 38 miljoen boeken van hem verkocht. In Nederland doet Hosseini het ook goed: ook het nieuwe boek stond vliegensvlug in de top 10 best verkochte boeken, en prijkt daar nog steeds op de eerste plaats.
Wat is dat toch met Hosseini, dat hij zoveel weerklank blijft vinden? Een van de redenen is dat hij een geboren verhalenverteller is. Iemand die tijdens een feestje vanuit het niets een verhaal uit zijn duim zou kunnen zuigen en iedereen ademloos aan zijn lippen laat hangen (laat staan het effect wanneer hij dit met voorbedachte rade doet). Een schrijver waarbij verhalen en het vertellen van verhalen in zijn natuur zit; wat zijn wezen is. Maar er is nog een reden te noemen die mogelijk van meer importantie is: het is een Amerikaan afkomstig uit Afghanistan, met verhalen waarbij iedere keer Afghanistan centraal lijkt te staan. Hierdoor biedt Hosseini een sleutelgat naar die gans andere wereld. Het veelbesproken, enge, terroristische en mysterieuze Perzische gebied. Maar dan een verhaal van binnenuit, ontdaan van de opgeklopte elementen.
Relaties en Afghanistan
En uit de bergen kwam de echo gaat over veel, veel onderwerpen en is daardoor een totalitair boek, groots, complex en diepgaand. De levens van de personages zijn verweven als een tapijt. Een Perzisch tapijt, zo u wilt. En dan zijn er ook nog eens veel mensen en plaatsen die er in het boek toe doen. Toch lijkt En uit de bergen kwam de echo te zijn opgehangen aan Pari, in het begin van het boek een driejarig meisje (in de jaren 50 van de vorige eeuw) uit een arm dorp in Afghanistan, die niet veel later wordt verkocht aan rijke burgers uit Kabul. We volgen haar tot in haar volwassenheid. Maar ook vele andere personages worden recht gedaan. Hosseini vertelt over deze verschillende bewogen levens afzonderlijk, welke gedetailleerd aan elkaar blijken te zijn verbonden, zoals we bijvoorbeeld ook sterk zien in de film Magnolia.
Door dit alles kan dan ook geen simpele rode draad worden ontsluierd. Al de verhalen van de personages doen ertoe, deze zijn verschillend, zijn belangrijk op zichzelf en maken veel mee. De individuele verhalen lijken dan ook ondergeschikt aan de manier waarop de karakters in relatie tot elkaar staan: hoe ze elkaar raken. Hierdoor draait En uit de bergen kwam de echo niet om een ‘er was eens’, hoezeer dat ook een van Hosseini’s krachten is, maar om intermenselijk contact. Het boek wordt een vertelling van emoties, liefde, pijn, bewogenheid, de tragiek van het leven; van hemel en hel. Hiernaast kan niet voorbij worden gegaan aan Afghanistan zelf. Want hoewel het boek zich ook afspeelt in Parijs, San Francisco en het Griekse eiland Tinos, ademt het boek Afghanistan. Door de Afghaanse hoofdrolspelers en plekken, maar ook door een groot stuk historie van dit land, dat de revue passeert.
Zie de mensen
Door En uit de bergen kwam de echo krijgen schrijvers de inspiratie om te schrijven en lezers de drang om te lezen. Het boek is dan ook alweer grandioos, met tal van gedurfde elementen. Zo geeft Hosseini aan het einde niet prijs waar toch het hele boek naar toe wordt gewerkt, gebruikt hij veel verschillende vertelvormen (bijvoorbeeld een hoofdstuk in de vorm van een brief of van een interview). Maar mogelijk verreweg zijn grootste prestatie is zowel de individuele levens recht te doen als de relatie tussen deze levens centraal te stellen. Hosseini doceert ons over de mens, over de menselijke natuur en interactie met zijn soortgenoten.
Zijn er geen minpunten? Eerlijk gezegd niet. Wel zijn er aandachtspunten te noemen. Want hoe voortreffelijk Hosseini er ook in slaagt om de complexiteit kloppend te maken, het vraagt een scherpe en zeer aandachtige blik van de lezer om de draden van het tapijt te ontwarren. Het kan zijn dat Hosseini moeilijk schrijft, het kan ook zijn dat hij het hoge segment publiek aanspreekt. De vraag is alleen of dat ook zijn drijfveer is. Een ander punt is dat ook zijn derde boek Afghanistan (mede) als thema neemt. Een sterk onderwerp in de voortgaande ‘war on terror’ maar hiermee blijft in het midden of Hosseini ook iets anders kan. Een volgend boek met weer Afghanistan als bakermat zou Hosseini zeker lezers doen verliezen.
En uit de bergen kwam de echo is dus een aanrader die de lezer zeker niet mag worden onthouden. Het belooft voor de lezer een nieuw, heel menselijk perspectief op het Oosten, een storten in het dal dat ook het leven heet en het opborrelen van tranen om wat liefde doet. En dat allemaal samengebald in een enkel boek.
Het is zover. Het nieuwe boek van Khaled Hosseini is uit, genaamd: En uit de bergen kwam de echo. Reikhalzend werd naar het boek uitgekeken door lezersfan, recensent en boekhandel. Dat is ook geen wonder. Hosseini is een weergaloos succes na bestsellers als De vliegeraar (2003) en Duizend schitterende zonnen (2007). Inmiddels zijn er wereldwijd alweer 38 miljoen boeken van hem verkocht. In Nederland doet Hosseini het ook goed: ook het nieuwe boek stond vliegensvlug in de top 10 best verkochte boeken, en prijkt daar nog steeds op de eerste plaats.
Wat is dat toch met Hosseini, dat hij zoveel weerklank blijft vinden? Een van de redenen is dat hij een geboren verhalenverteller is. Iemand die tijdens een feestje vanuit het niets een verhaal uit zijn duim zou kunnen zuigen en iedereen ademloos aan zijn lippen laat hangen (laat staan het effect wanneer hij dit met voorbedachte rade doet). Een schrijver waarbij verhalen en het vertellen van verhalen in zijn natuur zit; wat zijn wezen is. Maar er is nog een reden te noemen die mogelijk van meer importantie is: het is een Amerikaan afkomstig uit Afghanistan, met verhalen waarbij iedere keer Afghanistan centraal lijkt te staan. Hierdoor biedt Hosseini een sleutelgat naar die gans andere wereld. Het veelbesproken, enge, terroristische en mysterieuze Perzische gebied. Maar dan een verhaal van binnenuit, ontdaan van de opgeklopte elementen.
Relaties en Afghanistan
En uit de bergen kwam de echo gaat over veel, veel onderwerpen en is daardoor een totalitair boek, groots, complex en diepgaand. De levens van de personages zijn verweven als een tapijt. Een Perzisch tapijt, zo u wilt. En dan zijn er ook nog eens veel mensen en plaatsen die er in het boek toe doen. Toch lijkt En uit de bergen kwam de echo te zijn opgehangen aan Pari, in het begin van het boek een driejarig meisje (in de jaren 50 van de vorige eeuw) uit een arm dorp in Afghanistan, die niet veel later wordt verkocht aan rijke burgers uit Kabul. We volgen haar tot in haar volwassenheid. Maar ook vele andere personages worden recht gedaan. Hosseini vertelt over deze verschillende bewogen levens afzonderlijk, welke gedetailleerd aan elkaar blijken te zijn verbonden, zoals we bijvoorbeeld ook sterk zien in de film Magnolia.
Door dit alles kan dan ook geen simpele rode draad worden ontsluierd. Al de verhalen van de personages doen ertoe, deze zijn verschillend, zijn belangrijk op zichzelf en maken veel mee. De individuele verhalen lijken dan ook ondergeschikt aan de manier waarop de karakters in relatie tot elkaar staan: hoe ze elkaar raken. Hierdoor draait En uit de bergen kwam de echo niet om een ‘er was eens’, hoezeer dat ook een van Hosseini’s krachten is, maar om intermenselijk contact. Het boek wordt een vertelling van emoties, liefde, pijn, bewogenheid, de tragiek van het leven; van hemel en hel. Hiernaast kan niet voorbij worden gegaan aan Afghanistan zelf. Want hoewel het boek zich ook afspeelt in Parijs, San Francisco en het Griekse eiland Tinos, ademt het boek Afghanistan. Door de Afghaanse hoofdrolspelers en plekken, maar ook door een groot stuk historie van dit land, dat de revue passeert.
Zie de mensen
Door En uit de bergen kwam de echo krijgen schrijvers de inspiratie om te schrijven en lezers de drang om te lezen. Het boek is dan ook alweer grandioos, met tal van gedurfde elementen. Zo geeft Hosseini aan het einde niet prijs waar toch het hele boek naar toe wordt gewerkt, gebruikt hij veel verschillende vertelvormen (bijvoorbeeld een hoofdstuk in de vorm van een brief of van een interview). Maar mogelijk verreweg zijn grootste prestatie is zowel de individuele levens recht te doen als de relatie tussen deze levens centraal te stellen. Hosseini doceert ons over de mens, over de menselijke natuur en interactie met zijn soortgenoten.
Zijn er geen minpunten? Eerlijk gezegd niet. Wel zijn er aandachtspunten te noemen. Want hoe voortreffelijk Hosseini er ook in slaagt om de complexiteit kloppend te maken, het vraagt een scherpe en zeer aandachtige blik van de lezer om de draden van het tapijt te ontwarren. Het kan zijn dat Hosseini moeilijk schrijft, het kan ook zijn dat hij het hoge segment publiek aanspreekt. De vraag is alleen of dat ook zijn drijfveer is. Een ander punt is dat ook zijn derde boek Afghanistan (mede) als thema neemt. Een sterk onderwerp in de voortgaande ‘war on terror’ maar hiermee blijft in het midden of Hosseini ook iets anders kan. Een volgend boek met weer Afghanistan als bakermat zou Hosseini zeker lezers doen verliezen.
En uit de bergen kwam de echo is dus een aanrader die de lezer zeker niet mag worden onthouden. Het belooft voor de lezer een nieuw, heel menselijk perspectief op het Oosten, een storten in het dal dat ook het leven heet en het opborrelen van tranen om wat liefde doet. En dat allemaal samengebald in een enkel boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten